حس پرواز.......
پنجشنبه, ۱۲ ارديبهشت ۱۳۹۲، ۰۴:۴۸ ب.ظ
درست
در لحظه ی سقوط
فرصت پرواز هم هست
انتخاب با توست.............
۹۲/۰۲/۱۲
آخرین مطالب
- ۹۳/۱۰/۲۰...!!
- ۹۳/۰۸/۱۱یا حسین علیه السلام
- ۹۳/۰۸/۰۳محرم....
- ۹۳/۰۷/۲۹انا لله و انا الیه راجعون
- ۹۳/۰۷/۱۵یا حسین ع....اربابم
- ۹۳/۰۷/۰۷نشاط در سختی ها
- ۹۳/۰۶/۱۴دهه کرامت مبارک:)
- ۹۳/۰۴/۳۱روز قدس
- ۹۳/۰۴/۲۰ماه خوب خدا
- ۹۲/۱۲/۲۵مادر...
۲۱ ارديبهشت ۹۲ ، ۰۰:۰۰
گمنامه!
گمنامه!
شهادت نصیبت
۱۸ ارديبهشت ۹۲ ، ۱۰:۰۳
دو چشــــــــــــم وقــفــــــــ
دو چشــــــــــــم وقــفــــــــ
کسی که پرواز را آموخته در خاک ماندن چه معنایی دارد؟؟؟
۱۷ ارديبهشت ۹۲ ، ۱۹:۲۴
گمنام مثل پدرم
گمنام مثل پدرم
سلام خواهری
خونه جدیدت مبارک ...
چشم لینک قبلی رو پاک میکنم
خونه جدیدت مبارک ...
چشم لینک قبلی رو پاک میکنم
پاسخ:
سلام عزیزم
ممنونم.
من عاشق پروازم!
کاش ما هم یه جفت بال داشتیم, مثل شهدا...
کاش ما هم یه جفت بال داشتیم, مثل شهدا...
پاسخ:
کااااااااش....
کااااااااش....
۱۲ ارديبهشت ۹۲ ، ۲۳:۳۶
خانم چادری
خانم چادری
میدونی یاد چی افتادم؟
پرنده بر شانه های انسان نشست .انسان با تعجب رو به پرنده کرد و گفت :
- اما من درخت نیستم . تو نمی توانی روی شانه ی من آشیانه بسازی .پرنده گفت :
- من فرق درخت ها و آدم ها را خوب می دانم . اما گاهی پرنده ها و انسان ها را اشتباه می گیرم .
انسان خندید و به نظرش این بزرگ ترین اشتباه ممکن بود .پرنده گفت :
- راستی، چرا پر زدن را کنار گذاشتی ؟انسان منظور پرنده را نفهمید ، اما باز هم خندید .پرنده گفت :
- نمی دانی توی آسمان چقدر جای تو خالی است .
انسان دیگر نخندید. انگار ته ته خاطرات اش چیزی را به یاد آورد . چیزی که نمی دانست چیست . شاید یک آبی دور ، یک اوج دوست داشتنی .پرنده گفت :
- غیر از تو پرنده های دیگری را هم می شناسم که پر زدن از یادشان رفته است . درست است که پرواز برای یک پرنده ضرورت است ، اما اگر تمرین نکند فراموش اش می شود .
پرنده این را گفت و پر زد . انسان رد پرنده را دنبال کرد تا این که چشم اش به یک آبی بزرگ افتاد و به یاد آورد روزی نام این آبی بزرگ بالای سرش ، آسمان بود و چیزی شبیه دلتنگی توی دلش موج زد .
آن گاه خدا بر شانه های کوچک انسان دست گذاشت و گفت :
- یادت می آید تو را با دو بال و دو پا آفریده بودم ؟ زمین و آسمان هر دو برای تو بود . اما تو آسمان را ندیدی . راستی عزیزم، بال هایت را کجا گذاشتی ؟
انسان دست بر شانه هایش گذاشت و جای خالی چیزی را احساس کرد . آن گاه سر در آغوش خدا گذاشت و گریست .
عرفان نظرآهاری
××× بخشید طولانی شد8)
پرنده بر شانه های انسان نشست .انسان با تعجب رو به پرنده کرد و گفت :
- اما من درخت نیستم . تو نمی توانی روی شانه ی من آشیانه بسازی .پرنده گفت :
- من فرق درخت ها و آدم ها را خوب می دانم . اما گاهی پرنده ها و انسان ها را اشتباه می گیرم .
انسان خندید و به نظرش این بزرگ ترین اشتباه ممکن بود .پرنده گفت :
- راستی، چرا پر زدن را کنار گذاشتی ؟انسان منظور پرنده را نفهمید ، اما باز هم خندید .پرنده گفت :
- نمی دانی توی آسمان چقدر جای تو خالی است .
انسان دیگر نخندید. انگار ته ته خاطرات اش چیزی را به یاد آورد . چیزی که نمی دانست چیست . شاید یک آبی دور ، یک اوج دوست داشتنی .پرنده گفت :
- غیر از تو پرنده های دیگری را هم می شناسم که پر زدن از یادشان رفته است . درست است که پرواز برای یک پرنده ضرورت است ، اما اگر تمرین نکند فراموش اش می شود .
پرنده این را گفت و پر زد . انسان رد پرنده را دنبال کرد تا این که چشم اش به یک آبی بزرگ افتاد و به یاد آورد روزی نام این آبی بزرگ بالای سرش ، آسمان بود و چیزی شبیه دلتنگی توی دلش موج زد .
آن گاه خدا بر شانه های کوچک انسان دست گذاشت و گفت :
- یادت می آید تو را با دو بال و دو پا آفریده بودم ؟ زمین و آسمان هر دو برای تو بود . اما تو آسمان را ندیدی . راستی عزیزم، بال هایت را کجا گذاشتی ؟
انسان دست بر شانه هایش گذاشت و جای خالی چیزی را احساس کرد . آن گاه سر در آغوش خدا گذاشت و گریست .
عرفان نظرآهاری
××× بخشید طولانی شد8)
پاسخ:
ممنونم
خیلی قشنگ بود.